Bieganie a schizofrenia - dobiegniesz dalej, niż myślisz

Dzisiaj pragnę opowiedzieć Wam moją historię: biegania ze schizofrenią. Zapraszam do czytania.

Młoda Biegaczka

Jako młoda, dorosła kobieta, lubiłam od czasu do czasu wybrać się na bieganie. Nie udawało mi się czynić postępów (co zrzucałam na karb dzieciństwa przed TV i słabych predyspozycji genetycznych), a moim maksymalnym, rekordowym dystansem było przebiegnięcie... 3km.

Po ataku psychozy

Przez pierwsze kilka tygodni przyjmowania neuroleptyków, spałam praktycznie na okrągło. Byłam spowolniona psychoruchowo i czułam lęk, którego chciałam się pozbyć poprzez bieganie. Gdzieś przeczytałam, że aktywność fizyczna pomaga w walce ze stanami depresyjnymi i lękowymi - a u mnie takich stanów nie brakowało. Zaczęłam więc treningi już na oddziale psychiatrycznym zamkniętym (tak! biegałam po korytarzu w kółko, jak świr - słusznie lekceważąc obciach, który być może sobie wtedy robiłam).

Inspirująca książka

Przeczytałam inspirującą książkę "Bieganie metodą Gallowey'a". Główne przesłanie z książki można streścić w jednym zdaniu: "Przejdź do marszu, zanim się zmęczysz." Nie chodzi o to, aby biec "do upadłego", ale aby starannie rozkładać energię.

Trudności

Bieganie czasem bardzo pomagało, a czasami nie miałam siły zrobić kroku, ani nawet podnieść się z łóżka - a co dopiero wybrać się na trening. Stosowałam czasami sztuczki myślowe, np:

- "Tylko przebierz się w wygodny strój i załóż addidasy. Nic więcej."

- "Tylko wyjdź za drzwi."

- "Tylko przejdź 10 metrów."

- "Jeszcze tylko jeden, ostatni krok."

Tym sposobem udawało mi się niekiedy biegać, ale często też opuszczałam treningi i potem musiałam zaczynać praktycznie OD POCZĄTKU. Nic nie szkodzi!

Pierwsze sukcesy

Niespełna 3 lata po hospitalizacji, stanęłam na starcie biegu na 10 km w rodzinnej miejscowości mojego męża (wtedy jeszcze narzeczonego). Narzeczony i rodzice gorąco mi kibicowali i wspierali (mama podobno nawet płakała ze wzruszenia), a ja tuptałam powolutki, swoim tempem, aż do METY. Dobiegłam na czas i zdobyłam swój pierwszy, wymarzony MEDAL. :-)

Kariera biegowa

Pół roku to pierwszej "dyszce" wzięłam udział w pierwszym... półmaratonie. Było ciężko, ale ukończyłam go o czasie. Kolejny medal i moje kolejne małe zwycięstwo. Potem miałam jeszcze kilka biegów na 10 km i kilka półmaratonów - zwykle dobiegałam do mety jako jedna z ostatnich, ale zawsze na czas.

Przerwa na ważne zadania

Przestałam biegać wraz z zajściem w pierwszą ciążę. Po porodzie (o czasie i drogami natury) zajęłam się opieką nad naszym maleństwem. Z końcem urlopu macierzyńskiego wróciłam do pracy, zaszłam w kolejną ciążę, która również szczęśliwie zakończyła się narodzinami drugiego potomka.

Z motyką na słońce

Kilka miesięcy po urodzeniu drugiego dziecka wpadłam na szalony pomysł - powrotu do biegania. Zaczęłam od... czytania książęk. "ULTRA. Dobiegniesz dalej, niż myślisz" oraz "Trening wytrzymałościowy. Jak budować maksymalną wydolność i szybkość bez przetrenowania i kontuzji". Książki jak zwykle stanowiły dla mnie inspiracje i motywację. Zaczęłam powoli biegać, zapisałam się na zawody 10km w pobliskiej miejscowości... Start odbył się niespełna 7 miesięcy po moim drugim porodzie. Z nadwagą i nadzieją w sercu... przetuptałam ten dystans w czasie!

Obecnie

Chcę znów zebrać motywację i wygospodarować czas na bieganie - co nie jest oczywiście łatwe (przy pracy, opiece nad dziećmi i prowadzeniu mieszkania), ale na pewno wykonalne! Planuję kolejny start w październiku 2023.

W przyszłości

Marzę o regularnym bieganiu w zawodach na 10km / półmaraton dwa razy w roku (wiosną i jesienią).

A może zainspiruję do biegania również nasze dzieci... kto wie? :-)